İbn Mesud (r.a) anlatıyor: Resûlullah'ın (s.a.v) âhirete irtihal etmesine yakın zamanlardı. Hz Âişe'nin (r. anh) evinde kalıyordu, ziyaretine gittik. Bizleri görünce gözleri yaşardı ve şöyle buyurdu:
"Hoş geldiniz. Allah'ın selâmı üzerinize olsun. Allah Te-âlâ sizleri korusun ve yardım etsin. Sizlere Allah'tan korkmanızı ve ondan sakınmanızı tavsiye ederim. Sizleri Allah'a emanet ediyorum. Ben O'nun sizlere gönderdiği apaçık bir uyarıcısıyım. Sakın ha Allah'ın beldelerinde ve kulları arasında O'na karşı büyüklük taslamayın. Artık ecelim yaklaştı. Allah'a, sidretü'l-müntehâya, me'vâ cennetine yönelme vakti geldi. Kendinize ve benden sonra dinimize girenlere Allah'ın rahmetini ve benim selâmımı iletiniz."
Rivayet edildiğine göre Hz. Peygamber (s.a.v) vefat edeceği sıralarda Cebrail'e (a.s),
"Benden sonra ümmetimin başına kim geçecek? Onları kim idare edecek?" diye sordu. Allah Teâlâ Cebrail'e vahyederek,
"Ümmeti hakkında kendisini mahcup etmeyeceğimi habîbime müjdele. Ve yine ona, insanlar dirilecekleri zaman, kabirden en önce kalkacak olanın o olacağını, mahşerde tüm mahlûkatın efendisi olduğunu, kendisi ve ümmeti cennete girmeden önce başka ümmetlerin girmelerinin yasak olduğunu müjdele."
Hz. Peygamber (s.a.v) bu müjdeleri alınca, "Şimdi gözlerim aydın oldu/sevindim" buyurdu.
Hz. Âişe (r.anh) validemiz şöyle anlatmıştır: "Resûlullah (s.a.v) hastalandığında bize yedi ayrı kuyudan alınmış yedi kırba su ile kendisini yıkamamızı emretti. Biz de dediğini yaptık, biraz rahatladı, kalktı mescide gitti ve namaz kıldırdı. Uhud şehidlerine dua ve istiğfarda bulundu. Sonra ensarın hukukuna riayet hususunda şöyle buyurdu:
"Bundan sonra: Ey muhacirler topluluğu, sizler artarsınız, ensar ise bu olduğu halden daha fazlalaşacak değildir. Hiç şüphesiz ensar, benim sırdaşım ve özel dostlarımdır. Onların ihsan sahibi olanlarına ikramda bulunun; kusurlu olanları da affedin."
Sonra, "Kul, dünya ile Allah katında olanlar arasında serbest bırakıldı; o Allah katında olanı tercih etti!" buyurdu.
Hz. Peygamberin (s.a.v) yakında vefat edeceğini işaret eden bu sözleri işiten Hz. Ebû Bekir ağlamaya başladı. Resûlullah (s.a.v), "Ey Ebû Bekir, ağır ol; acele etme" dedi ve ashaba,
"Mescidin dışarı açılan tüm kapılarını kapatın; yalnız Ebû Bekir kapısı kalsın. Çünkü benimle olan dostluğunda Ebû Bekir'den daha üstün birini bilmiyorum"buyurdu.
"Hoş geldiniz. Allah'ın selâmı üzerinize olsun. Allah Te-âlâ sizleri korusun ve yardım etsin. Sizlere Allah'tan korkmanızı ve ondan sakınmanızı tavsiye ederim. Sizleri Allah'a emanet ediyorum. Ben O'nun sizlere gönderdiği apaçık bir uyarıcısıyım. Sakın ha Allah'ın beldelerinde ve kulları arasında O'na karşı büyüklük taslamayın. Artık ecelim yaklaştı. Allah'a, sidretü'l-müntehâya, me'vâ cennetine yönelme vakti geldi. Kendinize ve benden sonra dinimize girenlere Allah'ın rahmetini ve benim selâmımı iletiniz."
Rivayet edildiğine göre Hz. Peygamber (s.a.v) vefat edeceği sıralarda Cebrail'e (a.s),
"Benden sonra ümmetimin başına kim geçecek? Onları kim idare edecek?" diye sordu. Allah Teâlâ Cebrail'e vahyederek,
"Ümmeti hakkında kendisini mahcup etmeyeceğimi habîbime müjdele. Ve yine ona, insanlar dirilecekleri zaman, kabirden en önce kalkacak olanın o olacağını, mahşerde tüm mahlûkatın efendisi olduğunu, kendisi ve ümmeti cennete girmeden önce başka ümmetlerin girmelerinin yasak olduğunu müjdele."
Hz. Peygamber (s.a.v) bu müjdeleri alınca, "Şimdi gözlerim aydın oldu/sevindim" buyurdu.
Hz. Âişe (r.anh) validemiz şöyle anlatmıştır: "Resûlullah (s.a.v) hastalandığında bize yedi ayrı kuyudan alınmış yedi kırba su ile kendisini yıkamamızı emretti. Biz de dediğini yaptık, biraz rahatladı, kalktı mescide gitti ve namaz kıldırdı. Uhud şehidlerine dua ve istiğfarda bulundu. Sonra ensarın hukukuna riayet hususunda şöyle buyurdu:
"Bundan sonra: Ey muhacirler topluluğu, sizler artarsınız, ensar ise bu olduğu halden daha fazlalaşacak değildir. Hiç şüphesiz ensar, benim sırdaşım ve özel dostlarımdır. Onların ihsan sahibi olanlarına ikramda bulunun; kusurlu olanları da affedin."
Sonra, "Kul, dünya ile Allah katında olanlar arasında serbest bırakıldı; o Allah katında olanı tercih etti!" buyurdu.
Hz. Peygamberin (s.a.v) yakında vefat edeceğini işaret eden bu sözleri işiten Hz. Ebû Bekir ağlamaya başladı. Resûlullah (s.a.v), "Ey Ebû Bekir, ağır ol; acele etme" dedi ve ashaba,
"Mescidin dışarı açılan tüm kapılarını kapatın; yalnız Ebû Bekir kapısı kalsın. Çünkü benimle olan dostluğunda Ebû Bekir'den daha üstün birini bilmiyorum"buyurdu.
Bu Konuya Hiç Yorum Yapılmamış; "Resulullah'ın (s.a.v) Vefatı"
Bu Konuya Yorum Yapın